Porwanie

     Niezwykłą ulgą był dla Willow widok brata. Poczuła, jak ogromny kamień spada jej z serca. Od razu więc jak wróciła do domu, uścisnęła mocno Rye’a, przysięgając sobie, że już nigdy go nie zostawi.

     Kiedy weszła do kuchni, zauważyła kolację stojącą już na stole. Usiadła tuż naprzeciwko brata i pani Benson, która pewnie już od dłuższego czasu czekała niecierpliwie na swoją podopieczną.

     Tym razem po raz enty musiała zadowolić się potrawką z kurczaka, mimo że ponad milion razy tłumaczyła pani Benson, iż jest wegetarianką. Jednak wolała dziś nie narzekać, zważając na to, że miała inne problemy.

- Nie smakuje ci? – zapytała opiekunka, widząc nietknięty talerz pod nosem Willow

- Nie no, skądże – odparła, po czym wzięła pierwszy gryz, połykając mięso bardzo powoli.

     Nagle Willow ujrzała na stole dzisiejszą gazetę, na której wierzchu widniał ogromny napis: „Panem Pod Rządami Nowego Władcy”.

- Już wybrali? – zapytała Willow, wskazując palcem na gazetę

- Tak – odrzekła pani Benson – Jakaś kobieta po czterdziestce. Mało znana.

- A więc czemu ją wybrali?

- Ech… - westchnęła – Niby przez większość głosów… ale jaka jest prawda, tego nigdy się nie dowiemy.

     Willow wzięła kolejny kęs potrawki z kurczaka, który szybko popiła kompotem z jabłek. Spojrzała na Rye’a, który w przeciwieństwie do siostry bardzo delektował się smakiem dania przyrządzonego przez panią Benson. Spoglądając na brata, nie wiedziała, jak zniesie on wiadomość o natychmiastowym nakazie opuszczenia rodzinnego domu, o czym jeszcze nie został uświadomionym. Serce jej się krajało na tę myśl, dlatego kompletnie straciła ochotę na jedzenie.

     Ku jej szczęściu zauważyła za oknem Connora, który zdawał się ją wołać. Miał posępną minę, więc pewnie nie posiadał zbyt dobrych wieści. Szybkim ruchem wstała na nogi i zasunęła krzesło.

- A ty gdzie się wybierasz? – zapytała pani Benson – Dobrze się czujesz?

- Tak… Ale muszę się przewietrzyć… Wrócę nie długo!

- Willow, jest już prawie noc! – zawołała, jednak dziewczyna szybko chwyciła za swoją skurzaną kurtkę i ucałowała brata w policzek, po czym wyszła z domu.

     Wybiegłszy przed ogródek, o mało nie wpadła na Connora, który zdążył złapać.

- Och… przepraszam… - mruknęła pod nosem

- Nic nie szkodzi – uśmiechnął się

- Czemu mnie wołałeś? – zapytała, marszcząc brwi - Czy coś się stało?

- Chodź za mną! – odparł szybko, po czym wybiegł w stronę lasu

- Connor? Jest już bardzo późno! – krzyknęła, ale on był już kilkanaście metrów dalej.

     Przewróciwszy oczami, ruszyła za nim, zupełnie zapominając o wszystkim. W ciągu kilku chwil, była już w lesie usytuowanego nie daleko od jej domu. Czym dalej zagłębiała się w las, tym bardziej rosło jej zapotrzebowanie w latarkę. O tak późnej porze jeszcze nigdy nie była w lesie. Było to niezbyt odpowiedzialne, zwłaszcza, że może roić się tu od dzikich zwierząt. A bardziej martwiło ją to, że nigdzie nie mogła zauważyć Connora. Dlatego szukając chłopaka, miała cichą nadzieję go stłuc.

     W końcu, ominąwszy wszystkie drzewa, trafiła na jakąś polanę, w której jeszcze nigdy nie miała okazji być. Bardzo ją to zdziwiło, gdyż wydawało jej się, że zna ten las jak własną kieszeń. Była jednak w błędzie.

- Connor! – zawołała, wciąż go szukając, aż w końcu po raz kolejny na niego wpadła. – Ojejku, znowu przepraszam, ale mam dzisiaj chyba dwie lewe nogi… - wytłumaczyła wstydliwie – Co mi chcesz pokazać!?

     Spojrzała na jego twarz, która świeciła się w dziwny zielonkawo niebieski odcień. Chciała zapytać, czy dobrze się czuje, jednak kiedy chłopak podniósł swoją dłoń i wskazał palcem na niego, ona od razu uniosła głowę i ku zdziwieni ujrzała nad sobą najprawdziwszą Zorzę Polarną.

     Otworzyła szeroko oczy, myśląc, że to sen. Zorze Polarne nie są spotykane w żadnym Dystrykcie czy nawet w Kapitolu. Takie zjawisko jest bardzo rzadkie i może występować jedynie na biegunach, dlatego fakt o byciu świadkiem takiego wydarzenia w tym miejscu, bardzo ją zmartwiło.

     Connor jednak nie był tym zbyt przejęty. Wręcz przeciwnie. Miał szeroki uśmiech i spoglądał na Willow, czekając, aż coś mu powie.

- Czyż to nie zadziwiające? – w końcu zaczął

- Connor, to jest bardzo niepokojące! – odparła – Takie rzeczy nie zjawiają się od tak… A szczególnie nie w okolicach Dystryktu 12, gdzie nigdy nie było żadnej Zorzy Polarnej.

- A więc jesteśmy świadkami zjawiska paranormalnego – uśmiechnął się wesoło, jednak Willow nie było tak do śmiechu.

- Więc tylko to mi chciałeś pokazać…? – zapytała, chcąc już wracać jak najszybciej do domu.

     Chłopak spojrzał na nią nieco rozczarowany. Odwrócił się do niej plecami. Willow pomyślała, że go uraziła czymś.

- Connor – powiedziała – Czy możesz mi wyjaśnić…

- Csii – przerwał jej, przysłuchując się uważniej otoczeniu.

     Blondyn spojrzał w kierunku północnym, gdzie zdawał się coś słyszeć.

- Co jest…? Słyszysz coś?

- W mieście jest coś nie tak! Za mną!

     Spowrotem przewędrowali przez las tym razem nieco szybciej. Kiedy hałas stawał się głośniejszy, Willow zaczynała się martwić, że coś jest nie tak.

- To jest odgłos kuł! – krzyknął Connor, biegnąc dalej – Bardzo ciężkich kuł!

- Ale o tej porze? – zdziwiła się Willow

     Kiedy już wyszli z lasu, pobiegli w kierunku centrum Dystryktu 12. Willow starała się nadążać za Connorem z trudem, gdyż był on bardzo szybki. W końcu zeszli na główną ulicę, gdzie napadła na nich ogromna ilość światła, przez którą prawie nic nie można było zobaczyć. Kiedy oczy Willow przyzwyczaiły się do otoczenia, ujrzała kilkanaście ogromnych czołgów zmierzających krętymi uliczkami Dystryktu.

     Wiele rodzin powychodziło ze swoich domów w piżamach, będąc ciekaw, co się dzieje. Nie wierzyli na widok ponad dziesięciu czołgów wojennych. Willow również była bardzo zaskoczona.

- Te czołgi pochodzą z Kapitolu! – przekrzyknął hałas Connor – Co one tu robią o tak później porze?

- Ja… Ja nie wiem…

     W ciągu paru chwil w całym Dystrykcie były pozapalane wszystkie światła. Dzieci płakały, a dorośli martwili się swoją rodziną. Nikt nie był spokojny. Willow, kiedy zrozumiała, że nie jest to na pewno przyjazna wizyta, zaczęła panikować.

     Nagle czołgi rozdzieliły się tak, że każdy poszedł w inną stronę. Jeden z nich zatrzymał się na skrzyżowaniu, a kierowca wyszedł z pojazdu, jak gdyby chciał wyjaśnić obecność sił zbrojnych Kapitolu tu, w Dystrykcie 12. Żołnierz był ubrany na czarno. Miał ciemną maskę przysłaniającą cała twarz. Wyskoczył na sam środek jedni, trzymając w dłoni ogromny megafon.

- Wszyscy mają natychmiast wrócić do domu! - wrzasnął mężczyzna.

     Wszyscy mieszkańcy Dystryktu 12 posłuchali się grzecznie żołnierza i jak zahipnotyzowani ruszyli w kierunku swoich domów. Willow jednak podbiegła w kierunku czołgu.

- Willow, nie! - krzyknął Connor.

     Nagle z czołgów zaczęło wychodzić wielu również ubranych na czarno żołnierzy. W ciągu paru chwil było ich już z kilkadziesiąt.

- Halo! - zawołała Willow, licząc, że zwróci na siebie uwagę jakiegoś z nich, lecz została kompletnie zignorowana. W końcu zdołała szarpnąć jednego żołnierza za kołnierz od kurtki, omal go nie wywracając.

- Co wy chcecie zrobić? - zapytała nerwowo Willow.

- Wypełniamy rozkazy! Pani Henderson chciała, żeby każdy Dystrykt zaopatrzyć w kilkunastu strażników.

- Chyba raczej w kilkuset strażników… zaraz, kto? - zdziwiła się, ale strażnik pobiegł dalej, popychając Willow na ziemię, jakby bardzo się spieszył.

- Willow! - zawołał nadciągający Connor i pomógł dziewczynie wstać - Nic ci nie jest?

- Wszystko w porządku - odparła stanowczo - Wracajmy do domu… i tak niczego się nie dowiemy w tym chaosie…

* * *

     Willow bardzo zdziwiła się, że mimo bardzo późnej godziny, w jej domu jeszcze były pozapalane światła i pootwierane okna. Pani Benson nigdy nie pozwalała siedzieć jej i Rye’owi do później niż dwudziestej trzeciej. A było już przeszło po dwunastej w nocy.

- Dalej już chyba trafisz sama? - zapytał troskliwie Connor.

- Tak, dzięki, że mnie odprowadziłeś - uśmiechnęła się ciepło i szybkim krokiem wkroczyła do Wioski Zwycięzców. Po chwili stała już pod drzwiami do domu. Już wsadziła swoją dłoń do kieszeni w poszukiwaniu klucza, kiedy zorientowała się, że zamek był już otwarty. Marszcząc brwi, weszła do środku i odstawiła kurtkę na wieszak.

     Na podłodze były porozrzucane jakieś papiery i widać było ślady zabłoconych butów. Pokój dzienny był pusty, kuchnia również. Ani śladu po Rye’u i pani Benson.

     Pobiegła schodami na górę i uchyliła lekko drzwi od pokoju brata. Łóżko było puste. Weszła do środka i o mało nie padła na zawał, widząc jej opiekunkę w tak złym stanie. Trzęsła się w rogu pokoju. Miała rozmyty makijaż, a jej włosy były rozczochrane. Jej ubrania były poobcieranie, a na skórze roiło się od wielu siniaków. Niepewnie zerknęła na Willow i chrypliwym głosem powiedziała:

- Byli tu… zabrali…

- Co zabrali?! - krzyknęła zdezorientowana.

- Rye’a! ZABRALI RYE’A!