Koszmar

Hej! Tak na początek chciałbym zaprosić Was na mój kanał na YT. Parodiuję na nim Harry'ego Pottera, Percy'ego Jasona i Igrzyska śmierci (chociaż są to moje ulubione serie! <3 xD) Subskrypcje mile widziane :3

 

KLIK

 

A teraz zapraszam na rozdział ^^

     Willow budzi się w ciemnym pomieszczeniu. Krąży dookoła, lecz nigdzie nie potrafi doszukać się najbliższej ściany. W uszach słyszy dziwny szum i tupot stup o czarny marmur. Wie, że nie jest sama, a przynajmniej tak jej się wydaje.

 

     Delikatnie muska palcami o zimną podłogę. Nagle natrafia na bardzo gęstą kałużę jakiegoś płynu. Z początku wydaje jej się, że jest to woda, lecz po chwili przychodzą jej obawy, iż jest to świeża krew. Przeraża się na tę myśl i spokojnie rusza na przód, omijając kałużę wielkim łukiem.

 

     Nagle słyszy dźwięk otwierających się drzwi i w oddali zauważa wątły strumień światła. Podłoga zaczyna się lekko chwiać. Willow posuwa nogę do przodu z wyprostowanymi rękoma przed sobą. Wtem słyszy kolejne kroki zbliżające się do niej. W jej kierunku zaczyna zmierzać niewyraźna postać, którą otacza jasna poświata. Dopiero po chwili Willow zdaje się ją widzieć nieco wyraźniej.
 

     Jest to dość wysoki mężczyzna w nieco podeszłym wieku. Jego twarz zdaje się lśnić, a jego cera aż promienieje, jakby wrócił właśnie z wakacji. Ma lekko siwe włosy i brodę. Jest odziany w elegancki garnitur, a z kieszonki na wysokości serca wystaje nienaturalnie piękny kwiat - Biała Róża.

 

     Willow się przeraża. Na widok tryumfalnego uśmiechu na twarzy mężczyzny, aż się wzdryga.

 

- Nie poznajesz mnie? - pyta zachrypniętym, lecz głębokim głosem starszy pan.

 

- Snow... Coriolanus Snow...

 

     Mężczyzna zaczyna chichotać, ale nie tak jak chichoczą małe dziewczynki. Jego śmiech był wprost przerażający. Snow nagle rozpływa się w powietrzu i pojawia się tuż obok Willow, obejmując ją ramieniem.

 

     Willow piszczy i wyskakuje do tyłu. Tam opada na inną postać. Jest to również ten sam elegancki starzec śmiejący się od ucha do ucha. Dziewczyna zaczyna krzyczeć. Wtem upada na ziemie. Gdy otwiera oczy, widzi jak otacza ją z tuzin klonów Snowa, wszyscy zachowujący się i wyglądający dokładnie tak samo.

 

- Zostaw mnie! - piszczy Willow.

 

     Chowa oczy w dłoniach i liczy do pięciu.

 

Jeden...

 

     W głowie słyszy tysiące różnych głosów. Głos Rye'a, Connora, pani Benson... Głos mamy i taty... głos Snowa. Willow nie wytrzymuje.

 

Dwa...

 

     Wszystkie klony Snowa rzucają w stronę skulonej Willow swoje róże. Dziewczyna nagle zostaje zasypana milionami takich kwiatów. Czuje, że zaczyna się topić.

 

Trzy...

 

     Zaczyna się dusić. Kolce kwiatów zaczynają się wbijać jej w skórę. Willow piszczy z bólu i nie może się ruszyć. Jej ciało jest sparaliżowane.

 

Cztery...

 

     Gdy łapie ostatni oddech, słyszy słowa dobiegające z ust jego wroga: "Twoja matka miała rację! Panem ma już swojego następcę! Spełni się moja wola!"

 

Pięć!

 

     Willow otwiera oczy. Znajduje się w innym miejscu. Jest na polanie. Widzi siebie i jej brata Rye'a biegnących dookoła domu. W oddali stoją Katniss i Peeta - ich rodzice. Są zapatrzeni w swoje dzieci.

 

     Nagle obraz się rozmywa. Willow znajduje się w jakimś pokoju wystrojonym w dość klasycznym stylu. Przy stole siedzi Coriolanus Snow i blondwłosa dziewczynka w wieku kilkunastu lat. Sądząc po ich ubiorze, akcja rozgrywa się w dość dalekiej przeszłości.

 

- "Kiedyś zasiądziesz na mym tronie" - mówi Snow do dziewczynki, uśmiechając się szeroko. Blondynka odwzajemnia uśmiech.

     Wtem sceneria znów ulega zmianie. Willow dostrzega czterdziestoletniego bruneta z wieloma zmarszczkami na twarzy i stojącą tuż obok niego kobietę w krótko przystrzyżonych czarno-fioletowych włosach.

- "Im możesz zaufać" - w głowie Willow słychać głos matki.

- Mama?

 

     Po chwili Willow znajduje się ponownie w innym miejscu. Teraz jest to wielkie laboratorium. W samym centrum znajduje się ogromna maszyna. Operują nią dziwnie ubrani ludzie w białych fartuchach. Wśród nich znajduje się wysoka i dorosła blondynka. Willow rozpoznaje ją. Jest to ta sama osoba, którą widziała przed chwilą w jednej wizji. Jest to ta dziewczynka, która siedziała przy jednym stole z Coriolanusem Snowem, tyle że już dorosła.

 

- Maszyna gotowa? - pyta kobieta.

 

- Już prawie - odpowiada jeden mężczyzna w białym fartuchu - Jeszcze kilka udoskonaleń i będzie gotowa do użytku.

 

     Willow cofa się do tyłu, żeby nikt jej nie zobaczył. Nagle przewraca się o coś miękkiego. Odwraca się i widzi miliony martwych zwłok porozrzucanych po całej ziemi. Dziewczyna patrzy na to z przerażeniem. Pod jej stopami leży ciało małego chłopca. Schyla się i przygląda się mu bliżej. Na widok ciała Rye'a bez żywej duszy dziewczyna wpada w obłęd i szaleństwo.

 

     Zaczyna panikować i biec przed siebie. Biegnie po zwłokach martwych ludzi, tracąc równowagę. Jej nogi stają się słabsze. Oczy jej się zaczynają zamykać. Idzie coraz wolniej, aż w końcu upada na miliony ciał. Willow wpada pomiędzy nimi w ciemność.  W końcu traci przytomność...

 

***

 

     Willow obudziła się z głośnym krzykiem. Znów znajdowała się w ciężarówce pełnej mięsa. Przed nią siedział Connor wpatrujący się w nią z przerażeniem. Dziewczyna odetchnęła z ulgą. Opowiedziała o tym, co widziała Connorowi. Na szczęście to był tylko sen.